Beste lezer,
2019 was het jaar dat ik de rust nam om te broeden op nieuwe stappen. Wat vind ik echt belangrijk, waar zou ik over een paar jaar willen zijn? Niet alleen in mijn vak, maar ook als moeder en als mens. In maart trok ik er in m’n eentje op uit, zoals ik dat vaker deed voordat ik kinderen had. Me onderdompelen in onbekende landschappen en culturen. Ditmaal het woestijnlandschap van Jordanië, waar van oudsher de Bedoeïenen wonen. Misschien wel letterlijk een reis naar de leegte, om opnieuw van iets vervuld te raken.
Een betoverend landschap. Machtige, eeuwenoude rotsformaties in allerlei tinten rood en oranje tegen een eindeloos blauwe lucht. In het kalme ritme van de kameel met wie ik dag na dag over de zandvlaktes liep, nam ik het in me op. De eerste dag overviel me na een paar uur een geluksgevoel dat je kunt hebben als alles even lijkt samen te vallen: de natuur, de rust, het heerlijke weer en ikzelf die daar middenin liep. Wat een schoonheid, wat een rijkdom om te leven!
Dit gevoel sloeg net zo snel weer om toen we aan het einde van de dag een plek zochten om te slapen; een kloof uit de wind waar de zon ons ’s ochtends zou wekken. Elke kloof die we inliepen, lag vol met plastic afval. Elke dag opnieuw vulden we een aantal vuilniszakken, als noodzakelijk ritueel voorafgaand aan het opmaken van ons kamp. De mens. Ik deed mijn best mijn aandacht te richten op de natuur om me heen, die overweldigend aanwezig was, en toch was het de mens die steeds opnieuw bezit nam van mijn gedachten. Waar zijn we uit balans geraakt? Zouden wij kunnen leven volgens de simpele nomadische wijsheid ‘je kunt nooit meer nemen dan je geeft’? Wat kan en wil ik zelf doen?
De rust en het reizen hebben me doen zoeken naar een andere toon, een andere taal. Ik realiseerde me dat ik me wilde uitspreken en ben daarbij gek genoeg zachter gaan zingen, minder woorden gaan gebruiken, minder gaan dóen. Mijn nieuwe album en theaterproductie gaan over de verandering in jezelf. Over vertrouwen op de dingen die je níet doet: de stilte toelaten, taal en betekenis loslaten, besef van tijd verliezen, durven niet te weten. Een openbaar onderzoek dat ik inga met publiek en mede-makers middels mijn muziek en de theatervoorstelling, en met experts vanuit de wetenschap en de filosofie via podcasts en interviews. Ik hoop je mee te kunnen nemen in dit onderzoek dat in het beste geval ruimte maakt voor de vraag: wie willen we zijn als mens?
Liefs!
Nynke
