Fado en Fries dat heeft wel wat. Beide is het melancholische niet vreemd en vooral Friezen zijn net even sentimenteler dan ze willen weten. Gevoelens op papier zetten dat gaat nog, er over praten wordt al moeilijker, maar er over zingen met het hart op de tong, dat is maar voor een enkeling weggelegd. Voor Nynke Laverman bijvoorbeeld, want op haar nieuwe cd, 'Sielesâlt', legt ze haast letterlijk haar ziel bloot. Met passie en op een manier als was de fado haar met de paplepel ingegoten, maakt de zangeres ons deelgenoot van haar gevoelsleven, het 'sâlt' (zout), maar ook het 'swiet' (zoet). Afgaande op haar lenige, klankrijke en zuivere stem lijkt er niets mooier dan zwelgen in smart en zwerven in eenzame, zwarte nachten. En dan maar smachten naar de prins (of prinses) op het witte paard. Zonder omhaal imponerend wat Laverman op deze schijf laat horen. Niet in de laatste plaats door de karakteristieke inbreng van haar vakkundige begeleiders: Herman Woltman op gitaar, Carel van Leeuwen op cello, Wytze van der Meer op contrabas en Sytze Pruiksma achter het slagwerk. En als Barend en Van Dorp kerels zijn, nodigen zij dit Fries fado-fenomeen opnieuw uit, en nu voor hun Euro-programma in Portugal. Zeker als de mannen van Advocaat, wat niet te hopen is, uitgeschakeld worden. Want wat is dan mooier en toepasselijker dan dit heilzame 'Sielesâlt' als pleister op het zeer.
reviews
