Angústia

De see lûkt ûnder it swart fan de nachten
Nei ferskate fergetten strânen;
As floeibere winen binne syn klachten
En sâlt, sa´ t triennen brâne.

Oeral dêr´t de kusten krekt
Binne as betrienne eagen
Troch de brâning dy´t yn snikken brekt,
Fiel ik myn lijen smeekjen mei syn weagen

Om de genede dy´t ´k ferlear,
Om te wêzen wêr 't ik wol: tichtby dy.
’t Leafst soe ik swalkje sûnder skip en sûnder kear
Oer seeën, alle kimen foarby.

Want nearne op dizze wrâld en oeral,
Doarmet as it skynsel fan de moanne út de wolken,
Myn fertriet, helder en blyn tagelyk, troch it hielal
En wol him ferdrinke, ferdrinke yn kolken.

Ik wit: de see en ik,
Yn ´t swart fan de nachten binne wy te hearren.
Om ien fertriet woelje wy tegearre;
Op ´t oeverleas bêd wine wy om oant in snik.

Oeral dêr´t de kusten krekt
Binne as swier betrienne eagen
Troch de brâning dy´t yn snikken brekt,
Fiel ik myn lijen smeekjen mei syn weagen

Om de genede dy´t ´k ferlear
Om te wêzen wêr´t ik wol: tichtby dy.
’t Leafst soe ik swalkje sûnder skip en sûnder kear
Oer seeën, alle kimen foarby.

Lyrics: J.J. Slauerhoff // Music: Custódio Castelo Frisian translation: Nynke Laverman

Vertaling

Angústia (original)

De zee trekt onder de nacht
Naar vele verlaten stranden;
Als een vloeibare wind is zijn klacht,
En zout, zooals tranen branden.

Ik voel dat overal waar de
Branding in snikken breekt
Tegen de kusten der aarde,
Mijn leed met zijn golven smeekt

Om de verloren genade
Jou weer nabij te zijn.
Ik wil van mijn schip af waden
Naar iedere einderlijn.

Want nergens en overal,
Als ’t licht van de maan uit de wolken,
Doolt mijn verdriet door ’t heelal
En wil zich verdrinken in kolken.

Maar ik weet dat de zee en ik
Des nachts hetzelfde voelen,
Oméén leed tezamen woelen
Op ’t oeverloos bed tot een snik.