O enjeitado

Yn my ûntwuollet him wêroan´t ik stjerre sil:
Oan de iggen fan ´e Taag.
´t Ofrinnend giel, it streamen traach,
Nearne is it moaier en drôver,
En ´t bestean ferheven en ferdôvjend.

By´t ljocht fan ´e dei strún ik om oer de prado’s,
By´t tsjuster hear ik de fado’s
Kleien oant djip yn ´e nacht:
“A vida é imensa tristura” –
De kwaal dy´t wachtet krijt my stadich yn ´e macht.

Hjir hat it sin om te stjerren,
Wêr´t alles swolget, gleon swolget yn smert:
Lisboa, ea stêd fan alle stêden,
Tôgjend mei ´t ferline oant no ta,
Ruïnes mei rom betiizjend.

Warleas wurd ik troch dizze waan betoov´re,
Ek ik haw ûntdutsen en feroov´re
En oan ´e ein gie ´t wer teloar,
Om hjir te stjerren: “tudo é dor”.

Lyrics: J.J. Slauerhoff // Music: Custódio Castelo Frisian translation: Nynke Laverman

Translation

O enjeitado (original)

(Ik voel mij van binnen bederven,)
Nu weet ik waaraan ik zal sterven:
Aan de oevers van de Taag.
Aan de gele, afhellende oevers,
Er is niets schooners en droevers,
En ’t bestaan verheven en traag.

Ik bewandel ’s middags de prado’s
En ’s avonds hoor ik de fado’s
Aanklagen tot diep in den nacht:
“A vida é immenso tristura” –
(Ik voel mij al samensnoeren)
Met de kwaal die zijn tijd afwacht.

(...)

(Ik voel mij van binnen bederven,)
Hier heeft het zin om te sterven,
Waar alles wulpsch zwelgt in smart:
Lisboa, eens stad der steden,
Die ’t verleden voortsleept in ’t heden,
En ruïnes met roem verwart.

Ik word door dien waan betooverd;
Ook ik heb ontdekt en veroverd,
Die later alles verloor,
Om hier aan den tragen stroom
(Bij het graf van den grootsten droom)
Te sterven: “tudo é dôr”