Laverman levert nieuwe tour de force
Na drie jaar heeft Nynke Laverman weer een nieuwe tour de force het licht doen zien. Na haar samenwerking met de Spaanse producer Javier Limón voor de cd Alter, is ze verder gegaan op haar eigen pad. In samenspel met haar man, de creatieve slagwerker Sytze Pruiksma, heeft ze haar eigen geluid teruggevonden op Wachter. Ze heeft opnieuw een reeks totaal nieuwe liederen gecreëerd, die passen in de reeks van Sielesâlt, De Maisfrou en Nomade.
Bij haar vorige cd had Laverman Tsjêbbe Hettinga uitgenodigd om met haar samen te werken. Jammer genoeg overleed hij voortijdig, zodat uit hun samenwerking niet iets moois kon ontstaan. Nu draagt ze klankdicht en opening op de cd Boskûle noodgedwongen zelf voor, varend op haar eigen kompas. Je hoort dat ze jaloers is op de rust en het geduld van de bosuil. Die wacht tot het moment dat hij zijn slag kan slaan. In haar stem hoor je dat zij dat niet kan: wachten, geduld hebben.
Nynke Laverman wil bruisen en stormen. Nauwelijks ingehouden spreekt ze toch lof uit over het geduld van de bosuil. Dat is voor haar het onbereikbare doel. In Katedralebouwer verwoordt ze haar levensdoel: maak iets groots van je leven, voorkom dat je vlak en kleurloos leeft.
Het lied waarin op het album de stemming omslaat, is Ald mei dy. Het intiem verlangende lied waarin ze de wens bezingt om met haar geliefde oud te worden. Hierin verwoordt ze het geduld dat ze toch in haar zelf vindt. Door het warme geluid van de marimba achter haar en op het eind het toefje cello, wordt dat gevoel van verlangen versterkt. Alsof ze dan toch haar balans heeft gevonden, zingt ze vervolgens Moarn. Een zeldzaam mooi liefdeslied.
Naast de kwaliteiten van Sytze Pruiksma heeft ze opnieuw gekozen voor het welluidende geluid van de cello. Ditmaal afkomstig van Geneviève Verhage. Daarmee heeft ze opnieuw een prachtig tegenwicht tegen de geluiden van de slagwerker gekregen. Stem, slagwerk en cello vormen een prachtige drie-eenheid.
