Het geduld van de luisteraar wordt beproefd. Al direct bij het eerste nummer sleept Nynke Laverman je mee in het tempo waarin ze je hebben wil. Onthaasten. Nu. 'Boskûle' neemt je mee in de leefwereld van de bosuil. In gesproken woord. Geduldig, waakzaam, stoïcijns. Bij uitstek één van de wachters waar de plaat thematisch over handelt. Niet voor niets kijkt deze je vanuit de duisternis kaarsrecht in de ogen. Wachtend en wakend.
Kom je niet uit het Friese land dan is het tekstueel wellicht wat lastig te volgen. Geen nood, want het draait meer om de sfeer. En inhoudelijk kan je er altijd het bijzonder fraaie boekwerkje op naslaan om de Engelse versie van de teksten - voor velen eenvoudiger dan het Fries - tot je te nemen. Dat neemt zeker niet weg dat je de poëtische kracht van haar teksten kan ervaren. Die haken qua klankkleuren donker, dreigend doch harmonieus in elkaar. Als takken die je in een schaars verlicht sprookjesachtig bos insluiten. Met schwung en boordevol emotie.
Rauw en beatgericht als het album is, mede dankzij de samenwerking met haar man Sytze Pruiksma en het gebruik van de cello als sfeermaker, krijgt het album een sfeer die gedachten oproept aan Radiohead. Of aan het recente werk van Wende Snijders. De dreiging, het surrealisme, de subtiele deining. Als een soundtrack bij een filmscript dat nog geschreven moet worden. Wachter is een ontdekplaat en een ijzersterke ode aan de engelengeduldige kunst van het wachten. Stilstand als vooruitgang.
Niels Steeghs, KindaMuzik
